Ein blogg for Ylva

Som regel så er det kun garn og strikking som får spalteplass hos meg, men i dag skal eg ta eit realt sidespor. Fordi eg må. Denne bloggen er til tapre Ylva.

Det heile starta ein klar oktoberdag, på mandag for å vera meir nøyaktig. Eg kikka innom facebook etter frokost, og på den evigrullande nyhetsstraumen på høgre side så ser eg at ei bekjent har kommentert på ein status med eit hjerte. Vanligvis så synes eg dette hjertestyret er litt sukkersøtt, så eg kan ikkje forklara koffer eg faktisk går inn på statusen der ho har kommentert. Men eg klikkar meg inn, og kjem til profilen til Magne Helander. Og med det kjem eg aldri til å bli den same igjen.

Eg er vanlegvis ikkje så lettrørt, og eg er garantert hverken den mest sympatiske eller empatiske personen her i verden. Eg synes sånne propagandafilmar av sultande og sjuke barn frå Afrika i forbindelse med ulike innsamlingsaksjonar er ganske irriterande, og eg må vel ærleg innrømma at eg slett ikkje kunne jobba i barnehage for det stemmer ikkje at alle barn er bedårande.

Men så går eg inn og les om tapre Ylva. Hjertet mitt går i tusen knas og eg sitte her og hulke for meg sjøl. Eg scrolle meg nedover profilen til Magne Helander, som er pappaen til Ylva, og eg har store problemer med å faktisk klara sjå skjermen gjennom alle tårene. Livet er så fryktelig brutalt og urettferdig. Eg som egentlig har syntes synd på meg sjøl fordi me liksom har fått vår dose av "uflaks" dei siste tre åra, etter at eg blei sjuk og Madel som fekk armen ødelagt. Men etter å ha lest om Ylva er alt satt i perspektiv.

Eg klare nesten ikkje snakka om det eg har lest seinare på dagen, eg begynne bare å grina. Inni meg føles det som om nåken har røska sjelå mi laus med piggtråd, og sjølv om det nesten er sjølvpining er eg bare nødt å gå inn for å følga Ylva også på tysdagen. Oppdateringane er ærlege, rett fram og pyntar ikkje på sannheten. Alt hadde vore så mykje lettare om barnet som blei omtalt og vist på bildene ikkje var så nydelig. Men Ylva er ei vakker jenta, som minnar meg om mine døtre, og dermed blir hjertet mitt fullstendig pulverisert. Tårene renne og renne, og eg lure faktisk på om eg må kjøra og henta Madel i barnehagen for akkurat nå kjennes det forferdelig at ho ikkje sitte på fanget mitt.

Eg håpa at alle dåke som er på facebook går inn og lese om Ylva, me trenge alle å få satt ting i perspektiv av og til. Er du ikkje på fb kan du lesa litt her.

Helander har også oppretta ei gruppe for å gjera kvardagen bedre for barn på sjukehus, og eg oppfordre alle til å gå inn og støtta. Eg satte over penger enkelt og greit via PayPalkontoen min, og sjølv om det ikkje var mange hundrelappane, så tenke eg at det i alle fall er bedre enn ingenting. Me har ingen garantier for kven som plutselig sitte ved sengekanten og har et sjukt barn.

Så sende eg ein tanke til Ylva, som kjempe så tappert. Og ein stor takk til Magne som med sin historie gir meg perspektiv og gjer meg til en bedre mamma!